ΣΤΕΡΝΟ ΑΝΤΙΟ ΣΤΗΝ ΑΔΕΛΦΗ ΜΟΥ ΜΑΡΙΑ ΑΛΕΞΗ
Είναι μοιραίο να βρισκόμαστε σε διάφορα στάδια στη ζωή μας, σχεδιασμένα ή απρογραμμάτιστα. Σήμερα έγινα μάρτυρας, του τελευταίου αντίου, της πολύπαθης αδελφούλας μου Μαρίας. Ανάμικτα συναισθήματα , λύπης, υπερηφάνειας , τύψεων, ανακούφισης κ.α. γέμιζαν την καρδία μου. Το παρακάτω κείμενο ήταν το ύστατο χαίρε που εκφώνησα μέσα στην εκκλησία σαν ελάχιστη αναγνώριση της δημιουργικής ζωής της.
Αδελφούλα μου Μαρία!
Δεν είμαι ο καταλληλότερος για να μιλήσω για σένα, γιατί δεν ήμουν μέρος της ζωής σου!
Δεν είμαι ο καταλληλότερος να μιλήσω για σένα γιατί δεν είχαμε την ίδια φιλοσοφία.
Δεν είμαι ο καταλληλότερος να μιλήσω για σένα γιατί δεν σε πόνεσα όσο άλλα πρόσωπα.
Όμως μπορώ να και έχω δικαίωμα να μιλήσω για τις παρατηρήσεις και τα συναισθήματά μου. Ήσουν η αδελφούλα μου και αυτό δεν μπορεί κανένας να το ακυρώσει , διαγράψει ή να σχολιάσει.
Όσο σε θυμάμαι ήσουν σε ένα δικό σου , κατά δικό σου Γολγοθά. Από πολύ μικρή ηλικία έκανες σπίτι σου τα νοσοκομεία. Ειδικά θυμάμαι το νοσοκομείο Παίδων στη Βούλα . Στο σχολείο είχες μείνει πίσω από τις συνεχείς απουσίες σου. Οι γονείς σου πρόσφεραν ότι μπορούσαν με τις οικονομικές τους δυνατότητες. Όμως ήσουν πεισματάρα . Ενοιωθες τις ελλείψεις λόγο χαμένου χρόνου και όλα τα αντανακλαστικά σου λειτούργησαν στο να διεκδικήσεις γνώσεις εκτός σχολείου , τέτοιες που σε έκαναν να μπορείς να διαχειρίζεσαι υψηλού επιπέδου συζητήσεις . Αναζητούσες το απλό , το ποιοτικό και το διαφορετικό. Αυτές οι αναζητήσεις σου σε έκαναν να διαφέρεις από το συνηθισμένο και να ταράζεις τα ύδατα. Ξεχώριζες με την θέληση , το πείσμα σου για ότι έβαζες στόχο και ότι οραματιζόσουν . Πάντα επιτύγχανες τον στόχο σου, παρά την ανύπαρκτη πολλές φορές , συναισθηματική και οικονομική υποστήριξη. Εδινες μορφή στα άψυχα. Σαν δημιουργός είχες πολύ προχωρημένη σκέψη , τόσο που δυσκολευόμουν , όπως και πάρα πολλοί άλλοι να έχουν επικοινωνία μαζί σου. Ήσουν πολύ μπροστά και πολλές φορές παρά τις διαφωνίες μας, Υιοθετούσα πράγματα που μου έλεγες. Σε ευχαριστώ για όλα όσα μου έδωσες με τον αγώνα σου για ζωή, με την αστείρευτη καλλιτεχνική σου φαντασία .
Μοναχή το δρόμο πήρες και ξανάρθες μοναχή , όταν πήγες στην Αγγλία για μεταπτυχιακές σπουδές . Μοναχή αποφάσισες να πάρεις το απολυτήριο του Λυκείου μετά από πολλά χρόνια αποχής από το σχολείο λόγω προβλημάτων υγείας . Με υπέρπροσπάθεια κάλυψες κενά χρόνων και πήρες το πτυχίο. Συνέχισες μετά από επιτυχημένη αξιολόγηση στη σχολή καλών τεχνών όπου , ξεχώριζες για τις ιδέες και το γούστο σου.
Ήταν τόση μεγάλη η αγάπη σου για την τέχνη, που ήθελες παραπάνω γνώσεις και διερεύνηση. Αυτά σε ώθησαν να ανοίξεις τα φτερά σου σε νέους ορίζοντες. Στην Αγγλία με αντίξοες συνθήκες , χωρίς να γνωρίζεις την γλώσσα και με πενιχρά οικονομικά (ευτυχώς πάντα βρισκόταν ανώνυμοι , ήρωες , συγγενείς και φίλοι που ενίσχυαν την προσπάθειά σου) κατόρθωσες αυτό που πολλοί με τα καλλίτερα μέσα, δυσκολεύονται να πετύχουν . Πήρες το δίπλωμά σου και από κεί.
Στη γη των προγόνων σου ,αποφάσισες να δημιουργήσεις αργότερα τα γλυπτά σου, με τον δικό σου μοναδικό τρόπο και την δική σου μοναδική πινελιά. Όσοι έβλεπαν τις δημιουργίες σου άφηναν επιφωνήματα θαυμασμού. Ηθελες να είσαι στη φύση, γιατί έπαιρνες ενέργεια και δύναμη, όπως μου έλεγες και αυτό σε έκανε να μη θέλεις να αποχωριστείς τον χώρο σου και τα δημιουργήματά σου μέχρι την τελευταία στιγμή που δεν μπορούσες άλλο να αυτοεξυπηρετηθείς.
Η περιπέτειά σου με τον εχθρό είχε πολλές μάχες. Σε χτύπησε πρώτα στο πόδι , που ήταν και η Αχίλειος φτέρνα. Η απώλεια του ποδιού σου , σου στέρησε τεράστια ποσά ενέργειας από τα σχέδιά σου. Ακόμα όμως και με ένα πόδι αντιστεκόσουν και ήθελες την ζωή. Ακόμα και με ένα πόδι δημιουργούσες. Όμως ο εχθρός δεν σε άφησε ήσυχη. Ύπουλα σε χτυπούσε σε διάφορα σημεία . Η διατροφή , η δύναμη της φύσης και η ισχυρή θέληση , ήταν τα όπλα σου απέναντι στον πανίσχυρο εχθρό σου.
Κέρδισες πολλές μάχες . Κάποιες φορές σε ένοιωθα τόσο δυνατή και γεμάτη ενέργεια που έλεγα μέσα μου , ότι ήθελες λίγο ακόμα να κερδίσεις τον πόλεμο.
Σε κάποιες από τις μάχες σου ήμουν μαζί σου. Σε πάρα πολλές όμως ομολογώ ότι ήμουν απών. Σου ζητώ συγνώμη που δεν μπόρεσα να σου δώσω παραπάνω από όσα μπόρεσα να σου δώσω.
Η δύναμη του εχθρού ήταν τόση μεγάλη που εξουθένωσε την διαρκή και ισχυρή αντίστασή σου. Σε παρακολούθησα χθες το μεσημέρι που δεν είχες επαφή με το περιβάλλον , να αφήνεις την τελευταία σου πνοή . Σκέφτηκα !! Ο κακούργος ο αδίστακτος ο εχθρός σου , κέρδισε τον πόλεμο.
Θα θυμάμαι πάντα τον αγώνα σου. Θα θυμάμαι πάντα τα διδάγματα που πήρα από τον τρόπο ζωής σου. Θα θυμάμαι πάντα το ανήσυχο καλλιτεχνικό σου ταλέντο. Θα θυμάμαι πάντα όταν είμασταν παιδιά και παίζαμε μαζί. Θα θυμάμαι πάντα όταν σε πείραζα , μικρά παιδιά που ήμασταν και μου έλεγες «Γιοργανταρα κουτουνταρα νταρανταρα» . Θα σε θυμάμαι αδελφούλα μου με όλες σου τις χάρες και όλες σου τις δεξιότητες. Να μας επισκέπτεσαι τακτικά, από τα βασίλεια του ουρανού που θα είσαι, για να μας καθοδηγείς στις πράξεις μας. Αιωνία σου η μνήμη Μαρία Αλέξη. Η ιστορία σου θα καταγραφεί για να σε μελετούν οι νέοι άνθρωποι. Αντίο Μαράκι .
Ο αδελφός σου Γιώργος.
Λατσίδα 11-10-15
ΥΣ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους επώνυμους και ανώνυμους που κατά καιρούς στήριξαν την Μαρία στον αγώνα της για ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου