EUROVISION 2024 ΤΟ ΕΚΤΡΩΜΑ ΤΗΣ ΕΡΤ

 

ΜΟΥΣΙΚΟΤΡΟΠΙΕΣ

Με αφορμή το έκτρωμα που πρέκυψε και φέτο

και με εφαλτήριο το αίσθημα που δεν υπάρχει πιά

σκέψεις πάνω στο ζήτημα της τέχνης παραθέτω

ψάχντας νάβρω διέξοδο μες στην κακοτοπιά

Ο κόσμος που δεν έζησε, δεν έμαθε, δεν ξέρει

και όλα εκείνα που έπαθε τα βρίσκει φυσικά

να ανέχεται το άσχημο και να το υποφέρει

ζητά και τα παράλογα τα βρίσκει λογικά

Του πνεύματος η άλωση και της ψυχής η ήττα

είναι το εμπορεύσιμο του κέρδους αγαθό

προς πώληση που απαιτεί να χωριστεί η πίτα

και στον αφρό ό,τι έπλεε να πέσει στο βυθό

Απ’ τον κανόνα εξαίρεση η τέχνη δεν εισάγει

αφού από το τίποτα το παν δημιουργεί

Κάτι που αντιλήφθηκαν οι απατεώνες μάγοι

και ως τέχνη τους το άκυρο κάναν να λειτουργεί

Το αισθητήριο όργανο της όρασης, τα μάτια

έχει φραγή ασφάλειας στο άσχημο μπροστά:

Τα βλέφαρα που πίσω τους του ονείρου τα παλάτια

μένουν ορθά κι αλώβητα σαν μένουνε κλειστά

Όμως τ’ αυτιά δεν έχουνε αυτή τη λειτουργία

και τάπες για να κλείνουνε σε θόρυβο κακό

Εάν υπάρχει αγνοώ κάποια δικαιολογία

για του ήχου το απροστάτευτο ή κάποιο μυστικό

Όπως και νάχει τ’ όνειρο τα μάτια που φυλάνε

να μην το μάθει άνθρωπος, να μην το δει το φως

ήχοι στραβοί κι αταίριαστοι παντού παραφυλάνε

να το θυσιάσουν στα είδωλα με τελετές βουντού

Κάποτε είπε ο Leibnitz η μουσική πως είναι

η ηδονή που ο εγκέφαλος νιώθει καθώς μετρά

ενώ δεν ξέρει ότι μετρά (σκέψου καλά και κρίνε

και σύγκρινε τ’ ακούσματα με τούτο τα οικτρά)

Αυτό λοιπόν το μέτρημα των αριθμών στο βάθος

του νου στο υποσυνείδητο κάνει τη διαφορά

που εντοπίζει σιωπηρά των πράξεων το λάθος

Το λάθος μες στη σκέψη μας που όλους μας αφορά

Για τη μεγάλη απόσταση του μύθου από την τέχνη

δε θα μιλήσω πρόχειρα. Σε τέτοια δεν θα μπω

Στο χρέος μένω μοναχά. Χρέος του καλλιτέχνη

να δώσει εικόνα καθαρή στο σχήμα το θαμπό

Δεν είναι μόνο τ’ όνειρο που θέλει αλληλουχία

Είναι η μορφή στο αόρατο που πρέπει να εκφραστεί

σε τάξη επαναφέροντας τα διάσπαρτα στοιχεία

μες στην ψυχή το σχήμα τους για να αναπλαστεί

Μεγάλη η συζήτηση πάνω στις άδειες λέξεις

που δένουν με το θόρυβο και φτιάχνουν μουσικές

τόσες που απ’ τα κομμάτια τους δεν ξέρεις να διαλέξεις

τις σκέψεις, τον εγκέφαλο για κείνες όταν καις

Δεν ξέρω απ’ το υπόλοιπο στ’ αλήθεια τι απομένει

Στο αόρατο η επίγευση χαρίζει τη μορφή

Γνωρίζω ότι στη σκέψη του ο νους αν επιμένει

τρόπους θα βρει το όμορφο για να ξαναγραφεί

Της μουσικής τ’ ανύσματα, του νου οι συναρτήσεις

παλεύουνε με τ’ άπειρο και κόσμους συναντούν

Τις περιπέτειες του φωτός, ξυπνούν. Τις απαντήσεις

στις σκέψεις δίνουν που ίπτανται κι εντός μας περπατούν

Στης σιωπής το ηχόχρωμα οι νότες ταξιδεύουν

σαν τα μικρά πλεούμενα σε θάλασσα ανοιχτή

το στίγμα για να δώσουνε πορείες σημαδεύουν

για τ άγνωστο που τ όνειρο ζητά να υποδεχτεί

Στο φάσμα της ενέργειας, στον κόσμο των εικόνων

συνθλίβονται οι συχνότητες μες στον καταιγισμό τους

Στο έλεος της εντύπωσης συνθέτουν των τριγώνων

οξείες πλευρές και κλάσματα απ’ το συλλογισμό τους

Της αρμονίας το άθροισμα, το υπόλοιπο της σκέψης

λογίζεται ως γινόμενο και δυό ροπών πηλίκον

Της μελωδίας του ρυθμού που πας να ανατρέψεις

μηδέν το αποτέλεσμα θα βγει των ενηλίκων

Το θέμα της αντίληψης το γούστο καταρρίπτει

εκεί που το υποκείμενο το λάθος του μετρά

Το λάθος που ως έννοια του χάους καταπίπτει

στη διαφορά απ’ τα μυστικά ετούτα τα μικρά

Το λίγο μέσα του πολλές αλήθειες περιέχει

που καρτερούν αόρατες αυτόν που θα τις βρει

μέσα στου χρόνου τη ροή, μες στο ρυθμό που τρέχει

με την κρυφή ταχύτητα τη σκέψη που αφαιρεί

Το τελικό συμπέρασμα στους λίγους πάντα ανήκει

Μα οι πολλοί επιβάλλουνε το νόμο τελικά

Δεν ξέρω αν ήττα λέγεται η έκβαση ή νίκη

και το αν απαρτίζονται απ’ τα ίδια υλικά

Ο θόρυβος παντρεύτηκε μ΄αυτή τη φασαρία

που τη φωνή επισκίασε, θυσία στο ρυθμό

Γραφή που παραχάραξε τη γνήσια ιστορία

Πράξη που δεν κατάφερε τομή στον αριθμό

Πρόσκαιρα όντα της φωτιάς, φαιδρές σκιές στον τοίχο

Μες στη σπηλιά του Πλάτωνα τα είδωλα ακολουθούν

τον αξημέρωτο χορό της φλόγας με τον ήχο

κι από τον αναθρώσκοντα βαρύ καπνό μεθούν

Κι όταν μεθούνε οι ψυχές με τ’ αδειανά ποτήρια

χορεύουν με φαντάσματα, με ίσκιους τραγουδούν

στου παραλόγου τη σκηνή στήνοντας πανηγύρια

για το έργο που δεν άκουσαν και δε μπορούν να δουν

Χοροπηδάει ο πιθηκος κι ο χιμπατζής γελάει

οι δυό παιχνίδια παίζουνε απάνω στα κλαδιά

κι ο μάγος της πρωτόγονης φυλής παραμιλάει

θυσιάζοντας στους δαίμονες τ’ αθώα της παιδιά

Δεν έχει λόγο η οργή κι η αγανάκτηση σου

αν σκέπτεσαι τα πράγματα σωστά και καθαρά

Η λογική αν διατρέχει την αυτοσυγκράτησή σου

και με οδηγό τη σύγκριση η σκέψη προχωρά

Οι χαμηλές στροφές του νου χαλούν τον κινητήρα

Στις χαμηλές συχνότητες ποτέ μην αφεθείς

Στα ταπεινά ανάμεσα τα πνεύματα τα στείρα

σκόνη θα γίνεις, διάγραμμα φωτός και θα χαθείς

Πως να το γράψουν, τι να πουν και πως να το εκφράσουν

το προφανές στα μάτια μας εάν δε βλέπουν πια

όσοι αυτά που μας πουλούν δέχονται ν’ αγοράσουν

λες και την πάπια ακολουθούν σαν τα μικρά παπιά;

Δείγμα γραφής, μέτρημα αρχής και θλίψης μέγας λόγος

Διαλύεται η αντίληψη κι η κρίση σταματά

η λογική όσα δέχεται αν πράττει αναλόγως

και αν τη λάθος άποψη σαν πιο σωστή κρατά

Όση παιδεία κι αν υποστεί ο άνθρωπος παραμένει

του εαυτού του όμηρος των τάσεων και ορμών

ως το μη χείρον βέλτιστον πιστά γιατί επιμένει

να επιλέγει τ άσχημα, τα ωραία επιτιμών

Αυτό που αβασάνιστα τ’ ονοματίζουν τέχνη

κι ο θόρυβος που λέγεται σύγχρονη μουσική

σαν ξίφος τον εγκέφαλο σκίζει του καλλιτέχνη

γιατί δεν έχει έρεισμα, μέτρο και λογική

Μεγάλη περιπέτεια της σκέψης τα ταξίδια

Η μακρινή ανάμνηση του ωραίου παραδείσου

παγίδες κρύβει μέσα της, δηλητηριώδη φίδια

που αθέατα τυλίγονται απάνω στο κλαδί σου

Όπως οι εικόνες των ματιών κι ό,τι μπροστά μας δούμε

τέχνη δεν σχηματίζουνε χωρίς μια συνοχή

έτσι και όσα ακούσουμε και όσα τραγουδούμε

τον κωδικό δεν έχουνε που ανοίγει την ψυχή

Τραγούδια δίχως νόημα και ήχοι απ’ το συρμό

που αγνοούν το μέτρημα και την ορθή δομή

της τέχνης το οικοδόμημα, του λόγου τον ειρμό

διαγραφούν μονοκοντυλιά με μια λοξή γραμμή

Σε μια γιορτή που η ψυχή απ’ τη χαρά απουσιάζει

σα μαριονέτες οι μορφές χορεύουν στη σκηνή

για το κομπιούτερ που αριθμούς διαρκώς πολλαπλασιάζει

μες στην πελώρια τα όνειρα που αλέθει μηχανή

Μια ισορροπία προσπαθώ στραβή να περιγράψω

Στο άκυρο, το ασυνάρτητο το δίχως λογική

ζητώ να βρω το νόημα, εξήγηση να γράψω

για την πλευρά του κωμικού την άκρως τραγική

Εν κατακλείδι η μουσική δεν είναι πανηγύρι

Είναι το άνθος της ψυχής που να ανοίξει θέλει

και το τραγούδι μια φωνή σαν μέλισσα στη γύρη

που μέλι φτιάχνει ολόγλυκο για όλη την κυψέλη.

Από τον Δημοσθένη Μαυρογιάννη