GEORGE ALEXIS

Αγ. Νικόλαος  3-3-2017

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΙΑΣ

Περιστατικό 1. Για πάνω από 2 εβδομάδες υπάρχουν κολλημένα στο τζάμι , ναι στο τζάμι καλά άκουσες ,  του σπιτιού μου , 2 αυτοκόλλητα –ειδοποιητήρια , από εταιρεία ταχυμεταφορών. Έχω ελέγξει την περίπτωση και διαπίστωσα  ότι τα ονόματα που αναφέρουν επάνω δεν είναι ένοικοι της δικής μου οικοδομής. Πηγαίνω στην εταιρεία ταχυμεταφορών που φαίνεται επάνω στα ειδοποιητήρια και αναφέρω το γεγονός. Ταυτόχρονα τους παρακαλώ να στείλουν υπάλληλο να τα αφαιρέσει καθότι έχουν αφήσει επάνω στο τζάμι κόλες και γενικά δημιουργούν πρόβλημα. Η κοπέλα στην γραμματεία μου λέει ότι θα σταλεί κάποιος . Περιμένω 1 εβδομάδα τίποτα. Ξαναπηγαίνω και ζητάω τον υπεύθυνο. Του αναφέρω το γεγονός και λίγο έλειψε να βγει έξω από τον πάγκο και να με δείρει. « Εμείς κύριε ξέρουμε την δουλειά μας. Που να το κολλήσουμε; Είσαι ο μοναδικός μέσα στους 10000 που μας κάνει παράπονα. Δεν έχουμε χρόνο για τέτοια πράγματα. Κάλεσε την αστυνομία και πες το.» Του απαντώ. «Ακούστε Κε υπεύθυνε ! Δεν ξέρω αν είναι δουλειά σας να δημιουργείτε προβλήματα ή να λύνετε. Αν θέλετε να ειδοποιήσετε πελάτες σας ότι έχουν δέματα , να το κάνετε με τρόπο που να μη λερώνει , ενοχλεί . Δεν είμαι εκείνος που θα λύσει το πρόβλημά σας. Άλλωστε στην οικοδομή μου, δεν υπάρχουν ένοικοι με τα ονόματα των ειδοποιητηρίων. Αν έλθω δηλαδή εγώ εδώ στο τζάμι σας και κολλήσω αυτοκόλλητα  , οι κόλες μείνουν επάνω στο τζάμι και δεν βγαίνουν, πόσο θα σου άρεσε;» Μου απαντάει. « Είστε ιδιότροπος. Που να τα κολλήσουμε ; Εμείς ξέρουμε την δουλειά μας . Καλέστε και πείτε το στην αστυνομία. Θα στείλω να τα βγάλουν .» Τα αυτοκόλλητα είναι ακόμα στο τζάμι μετά από 5 μέρες. Ρωτώ λοιπόν. Είμαι εγώ ιδιότροπος που ζήτησα ευγενικά την αρχή, το αυτονόητο , αφού με ενόχλησε;  Λεπτομέρειες!!! θα πει κάποιος . Όμως από λεπτομέρειες φτιάχνουμε τον κόσμο μας. Τουλάχιστον θα έπρεπε να ζητήσει συγνώμη ο υπεύθυνος και όχι να επιτεθεί , αν μη τι άλλο για την εικόνα της εταιρείας που εκπροσωπεί.   

Περιστατικό 2. Κατεβαίνω από το πρακτορείο , μεταξύ παντοπωλείου Μυλωνάκη και αντιπροσωπείας HUNDAY με το μηχανάκι μου. H ταχύτητά μου , όχι παραπάνω από 5-10 Χιλ. Περνάω από δεξιά (θέλω να στρίψω δεξιά προς τα κάτω) , ανάμεσα στο παντοπωλείο Μυλωνάκη και αυτοκινήτων που ήταν ακινητοποιημένα στο δρόμο. Στο πεζοδρόμιο επάνω και μπροστά απο τον Μυλωνάκη , ήταν σταθμευμένο ένα Ι.Χ. Καθώς περνάω από δίπλα του , ανοίγει απότομα η πόρτα. Εκπλήσσομαι , αλλά αντιδρώ άμεσα και αποφεύγω την σύγκρουση, πιάνοντας φρένο. Με το άνοιγμα της πόρτας βγαίνει ένας γνωστός μου και με αυστηρό τόνο μου λέει . «Αλέξηηηηηηη ε!!!). Δεν απαντάω και φεύγω. Λέω εγώ τώρα !! Τι γίνεται ; Τι συμβαίνει με τους ανθρώπους; Δηλαδή αντί να ζητήσει συγνώμη , την άκουσα εγώ.

Περιστατικό 3. Πάω ένα πρωί απέναντί μου , στο καφέ Illy να πάρω πρωινό. Βλέπω ένα αγροτικό παρκαρισμένο μπροστά από το καφέ , με κατεύθυνση προς τα επάνω (ανεβαίνοντας στο νοσοκομείο) , στην αριστερή λωρίδα ανεβαίνοντας και καταλαμβάνοντας όλη σχεδόν την λωρίδα. Μια τεράστια σειρά από αυτοκίνητα να είναι ακινητοποιημένα μπροστά του και στην κάθοδό τους , στην Επιμενίδου (αφού είχε όλη την λωρίδα κατειλημμένη ). Μπαίνοντας μέσα στο καφέ , λέω στα παιδιά που εργάζονται εκεί και κα΄θε μέρα μιλάμε . «Ρε παιδιά δες τε εδώ ένα παρκάρισμα . Τίνος να είναι άραγε αυτό το αυτοκίνητο!!» Πετάγεται ξαφνικά κάποιος , (γνωστός και εξαγχιστείας συγγενής) και μου λέει . « Εμένα , τρέχει τίποτα;» Του απαντάω . «Σαν πολίτης βλέπω κάτι παράνομο και η κυκλοφορία εμποδίζεται από αυτόν τον τρόπο παρκαρίσματος . Θα μπορούσες να το παρκάρεις σε άλλο σημείο και ας περπατούσες και λίγο.» Μου απαντάει.  «Πάρε την αστυνομία τηλέφωνο αν θες και κοίταζε την δουλειά σου.»  Πάλι εγώ πταίω, λέω μέσα μου!! Μα τι γίνεται με τον κόσμο;

Περιστατικό 4. Φρέσκο . Μόλις τώρα. Αυτό με έκανε να γράψω την παρούσα επιστολή.

Ανεβαίνω τα σκαλοπάτια της Αργυροκάστρου και στρίβω την Δημοκρατίας. Άσε που για να περάσω από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα στο τέλος των σκαλοπατιών , έπρεπε να κάνω άσκηση ακριβείας μήπως και γρατζουνίσω κανένα και βρω τον μπελά μου!! Στρίβοντας λοιπόν , πάω να περπατήσω στο πεζοδρόμιο και βρίσκομαι αντιμέτωπος με ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο , που κάλυπτε όλο το πεζοδρόμιο (5-1- εκ. από τον τοίχο) . Αναγκάζομαι να περιμένω μερικά διερχόμενα αυτοκίνητα να περάσουν και πάω από τον δρόμο. Κοιτάζω να δω μήπως γνωρίζω τον κάτοχο . Δεν τον ήξερα. Βλέπω όμως ένα σημείωμα στους υαλοκαθαριστήρες μπροστά που έγραφε. «ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΦΟΡΑ ΝΑ ΤΟ ΑΝΕΒΑΣΕΙΣ ΣΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΜΟΥ.» Το είχε γράψει όπως διαπίστωσα ή γειτόνισσα που δυσκολευόταν να περάσει για να μπει στο σπίτι της. Προχωρώντας στα 10 μέτρα πέφτω επάνω σε 2 ΖΙΤΑΔΕΣ που ήταν σταθμευμένοι για κάποιο λόγο στην άκρη του δρόμου. Τους λέω « Ρε παιδιά !! Κοιτάξτε παρκάρισμα , όλο το πεζοδρόμιο είναι δεσμευμένο , τι γίνεται εδώ πέρα;» Μου απαντά ο ένας « Ναι έχετε δίκιο . Επειδή όμως έχουμε μια κλίση λίγο ποιο πάνω , πάρετε το 100 να μας ειδοποιήσει να έλθουμε για να τον γράψουμε.» Αναρωτήθηκα!! Μάλλον πάλι εγώ πταίω. Να πάρω λέει το 100 . Είναι μπροστά στο παράνομο γεγονός και εγώ να πάρω το 100!! Είμαστε καλά;   

Πάω στο σπίτι μου και λέω . Δεν γίνεται !! Η εγώ έχω πρόβλημα , ή οι άνθρωποι είναι για καλά ψεκασμένοι !! Έτσι θα αλλάξουμε την κοινωνία , χωρίς να αλλάξουμε τον εαυτό μας; Δυστυχώς έχουμε μεγάλη διαδρομή για να φτιάξουμε μια πολιτεία που ονειρευόμαστε . Ας το προσπαθήσουμε παρά ταύτα ξεκινώντας με τις προσωπικές μας αλλαγές.

Γιώργος Αλέξης

Γυμναστής-Συγγραφέας-Επιχειρηματίας.